– Mamo?! Kiedy pojedziemy w końcu do tego jajka???
– Amelia! To nie są jajka tylko biomy.
– Aha…Mamo? To kiedy pojedziemy zobaczyć te jajka???
No właściwie to od samego początku wiadomo było, że będąc w Kornwalii Eden Project odwiedzić wypada…To czy warto, czy nie to już zależy od indywidualnych preferencji oraz naszego wyobrażenia odnośnie idealnego ogrodu botanicznego-palmiarni, bo Eden to nic innego jak wielka szklarnia…Szklarnia powstała na terenie dawnego miejsca wydobycia gliny, które po wyeksploatowaniu, aż prosiło się o rekultywację…Jeśli miałabym określić cały projekt jednym słowem to „rozmach” byłby chyba najbardziej na miejscu…Powiem tak! Pomimo szokującej ceny za bilety wstępu (25F dorosły; 23F dzieci – no ale jak się powiedziało A to z B wyłgać się już jest ciężko) uważamy, że warto poświęcić kilka godzin aby przenieść się do zupełnie innego świata…Świata zdominowanego przez rośliny pochodzące z każdego zakątka Ziemi (ponad 1000 gatunków roślin przetransportowanych z tropikalnego lasu deszczowego i co najmniej kilkaset z basenu Morza Śródziemnego)…
Po raz pierwszy miałam okazję przyjrzeć się z bliska takim rośliną jak: baobab, ryż, kurkuma, aron titan – kwiat pochodzący z Sumatry wydzielający specyficzny zapach gnijącego mięsa i kwitnący tylko 72 godziny (nie mając o tym zielonego pojęcia możemy uważać się za niezwykłych szczęściarzy) czy imbir …
Biomy o niecodziennym kształcie robią naprawdę ogromne wrażenie (bańkowa konstrukcja wpasowała się najlepiej w bardzo trudny, podziurawiony jak szwajcarski ser teren)… Podzielone na dwie oddzielne strefy klimatyczno-roślinne: tropikalną i śródziemnomorską, wiernie odzwierciedlają warunki panujące w tych strefach (I tutaj moja uwaga! A mianowicie mili Państwo! W tropikach jest gorąco i parno! – no niby oczywista oczywistość i idąc do biomu oznaczonego etykietą „Subtropical” powinniśmy wiedzieć czego się spodziewać… Najwidoczniej, co po niektóre osoby spodziewały się doświadczyć tropiku „umiarkowanego” czyli takiego oscylującego w granicach 20 stopni, bo co rusz dało się słyszeć poirytowane głosy, że jak to tak! Taki drogi bilet a tutaj nie ma nawet czym oddychać?! no skandal)…Od siebie dodam, że szybko można się do tego przyzwyczaić i już po 20 minutach tak byliśmy pochłonięci wyszukiwaniem co bardziej interesujących roślin, że zapomnieliśmy zupełnie o temperaturze panującej wewnątrz biomu… Wszystko bardzo ładnie zaaranżowane, liczne ścieżki pozwalające zobaczyć z bliska co ciekawsze okazy, poprzecinane licznymi potokami i mniejszymi lub większymi wodospadami, małe ptaki lub naziemne kurki biegające tu i ówdzie, a wszystko okraszone licznymi planszami edukacyjnymi, ciekawostkami z pogranicza nauki i techniki…
Dla dociekliwych dzieci (i dorosłych) istny dydaktyczny raj, w którym dowiemy się nie tylko jak powstaje lateks, ale zmielimy również własnoręcznie ziarna pszenicy, zobaczymy jak wyglądają domy w malezyjskiej wiosce, spróbujemy koktajlu z baobabu (a raczej, z dodatkiem proszku z baobabu, którego spory zapas przywiozłam ze sobą do domu) czy dla odprężenia weźmiemy udział w swoistego rodzaju „Kole Fortuny” gdzie ichniejsza Magda Masny, z wdziękiem, zachęca dzieci do udziału w zbiorowym odgadywaniu wyrazu ściśle powiązanego z ekosystemem (no nie będzie wielką przesadą jeśli powiem, że moja latorośl tak wkręciła się w odgadywanie zagadek, że poproszona o wskazanie kolejnej litery z premedytacją wybierała X czy Q tylko po to aby zabawa trwała jak najdłużej – zupełnie odmienny tok myślenia od jej rówieśników i mojego….a ja, o naiwna! zdruzgotana jej porażkami podpowiadałam kolejne litery alfabetu zupełnie nieświadoma jej podstępnego planu…
Część Śródziemnomorska okazała się zdecydowanie mniejsza, bo też i różnorodność gatunkowa roślin znacznie uboższa, choć nie mniej godna uwagi …Dla wielbicieli wina (ja!ja!) niecodzienna sposobność porównania różnych szczepów winorośli, które to w głównej mierze decydują o walorach smakowych trunku (wielka szkoda, że niestety bez możliwości degustacji).
Wnętrze ostatniego z biomów tzw The Core – Jądro to interaktywna kopalnia informacji o naszym ekosystemie, ewolucji, zmianach klimatycznych i zasobach roślinnych…Wyobraźnia odgrywa tutaj niebagatelna rolę…Milion guzików do wciskana i pokręteł do kręcenia, a wszystko po to aby pomóc przede wszystkim naszym milusińskim zgłębić wiedzę na temat funkcjonowania otaczającego nas środowiska.. ech…gdyby tylko tak wyglądały lekcje przyrody w szkole to może doczekalibyśmy się nie jednego a kilkuset następców Davida Attenborough…
Z pamiętnika dobrych rad:
– „Kto rano wstaje…” – ten nie musi martwić się o wolne miejsce na parkingu (zasada ta z reguły dotyczy wszystkich głównych atrakcji na całym świecie) – a dość powiedzieć że Eden Project posiada ich bodajże 7 lub 8 o wdzięcznych, owocowych nazwach i o ile cytryna czy banan leżą w spacerowej odległości ok 200 metrów to już do kolejnych naprawdę opłaca się złapać autobus który bezpłatnie kursuje pomiędzy głównym budynkiem a poszczególnymi owocowymi parkingami
Po więcej informacji zapraszam na oficjalną stronę www.edenproject.com
– Mamo! Chodźmy posłuchać o czym opowiada ta Pani? – poprosiła Amelia na widok dziewczyny, która w zamkowym ogrodzie, z przejęciem, gestykulowała coś licznej dziecięcej widowni
Rowena Cade (1893-1983) własnoręcznie, wykuła teatr w klifie znajdującym się na tyłach jej przydomowego ogrodu, który z sukcesem funkcjonuje po dzisiejszy dzień i jest jednym z najpiękniejszych obiektów tego typu na świecie. Po zakończeniu I Wojny Światowej, Rowena za cenę 100 funtów zakupiła w Minack Point w Kornwalii kawałek ziemi, na którym zbudowała dom dla siebie i swojej matki. W 1929 roku, na łące nieopodal domu, lokalne kółko teatralne zaprezentowało szekspirowski „Sen Nocy Letniej”. Sztukę ze względu na zaskakująco duże zainteresowanie postanowiono wznowić rok później. Gdy rozeszła się wieść o podjęciu próby wystawienia „Burzy” Williama Szekspira, Rowena, która teatr kochała nade wszystko, nie wahając się nawet sekundy, zaproponowała klify na tyłach swojego ogrodu na miejsce odegrania przedstawienia. Samodzielnie przygotowała prowizoryczne siedzenia, wyszukała lampy samochodowe, które posłużyły za oświetlenie a garderobę urządziła w jednym z pomieszczeń jej domu. Przedstawienie w 1932 roku odniosło ogromny sukces a Rowena od tego czasu wszystkie zimowe miesiące poświęcała tworzeniu i udoskonalaniu teatru, którego projekt zakiełkował w jej głowie. Z pomocą dwóch zaprzyjaźnionych rzemieślników wykuwała granitowe bloki w skałach tworząc półki skalne, na których późniejsza widownia miała zasiadać. Krążą legendy na temat uporu z jakim taszczyła pod górę drewniane belki znalezione na plaży (notabene podobno skradzione przez nią z wraku hiszpańskiego frachtowca który rozbił się o skały, a którego resztki zostały wyrzucone przez morze na sąsiadującą z klifami plażę) i determinacji z jaką uczyła się posługiwania dłutem aby w przyszłości móc przyozdobić skały celtyckimi wzorami i inskrypcjami. Rowena, kiedy zmarła, tuż przed jej dziewięćdziesiątymi urodzinami, pozostawiła po sobie szkice dachu osłaniającego teatr…Być może któregoś dnia ktoś dokończy jej dzieło…
Fotokomórka 